মিছাকৈয়ে মুকুতাৰ ধাৰে ব’লে
চকুলো তোৰ
পোহৰ বিচৰা প্ৰাণৰ ব’ৰাগী মোৰ ৷
তোৰ ভিতৰে বাহিৰে আছে
তাকে আঁকোৱালি
তোৰ চিৰসখা চিৰসুন্দৰ
তোৰ, প্ৰাণে মনে ব্যাপি
আছে
তোৰ চিৰলগৰীয়া
যুগ যুগান্তৰ ৷
ৰূপে ৰসে গানে গন্ধে
সুৰ-শবদৰ ছন্দে ছন্দে
বিচিত্ৰ প্ৰবন্ধে
তোৰে সতে কত কথা তাৰ
অনন্ত সংখ্যাত যি এটি ৰূপ
ধৰে
সিয়ে তোৰ লগৰীয়া
পুৱা দুপৰীয়া সন্ধিয়াৰ
আঁউসী নিশাৰ ৷৷
[জ্যোতিপ্ৰসাদ
আগৰৱালা, তামোলবাৰী (০৯/০৯/১৯৪৮)]
